Estoy tan cansada de estar aquí,
contenida por todos mis miedos de la niñez.
Y si te tienes que ir,
desearía que simplemente te fueras
porque tu presencia todavía perdura aquí
y no me dejará sola...
Estas heridas no parece que vayan a curar.
Este dolor es tan real...
Hay demasiadas cosas que el tiempo no puede borrar.
Cuando llorabas, yo secaba todas tus lágrimas.
Cuando gritabas, yo lloraba contra tus miedos.
Y sostuve tu mano todos estos años.
Pero todavía tienes todo de mí.
Solías cautivarme por tu resonante vida.
Ahora estoy atada por la vida que dejas atrás.
Tu cara persigue mis agradables sueños.
Tu voz ahuyentó toda la cordura en mí.
Estas heridas no parecen que vayan a curar.
Este dolor es tan real...
Hay demasiadas cosas que el tiempo no puede borrar.
Cuando llorabas, yo secaba todas tus lágrimas.
Cuando gritabas, yo lloraba contra tus miedos.
Y sostuve tu mano todos estos años.
Pero todavía tienes todo de mí.
He intentado tan duramente decirme a mí misma que te has ido,
pero aunque todavía estás conmigo,
he estado sola todo el tiempo.
29 de febrero de 2012
8 de febrero de 2012
1 de febrero de 2012
Sempre en Galiza
Un pobo sometido á loita de dous idiomas acaba por non saber expresa-lo que sente.
Cando a un pobo, que canta e fala nunha lingua creada polo seu propio xenio, se lle impón a obriga de adoptar un idioma estraño á súa personalidade afectiva, prodúcese un esmorecemento da linguaxe, que comeza pola inhibición e remata pola impotencia.
Cómpre deixar ben esclarecido que o verdadeiro pobo de Galiza, o que vivía a carón da terra e do traballo, non sufriu os trastornos do bilingüismo porque non deixou de fala-la súa fala e con ela seguiu expresando as tristuras e ledicias do seu mundo. As víctimas do bilingüismo -os que calaron e enmudeceron para producir un silencio literario de tres séculos- foron as camadas intelectuais, que non estimaban as verbas vivas do seu falar e admiraban as verbas mortas do seu escribir.
Atribuímoslle á imposición oficial e cultural do castelán o silencio literario de Galiza; non como acto de resistencia pasiva senón como efecto natural do bilingüismo, por falar na lingua que non se escribía e escribir na lingua que non se falaba.
Cando a lingua imposta mata de todo a lingua sometida, é dicir, cando a violencia chega ata o asasinato, pode o pobo recobra-la súa facultade de expresión artística. Sirva como exemplo a victoria do latín sobre a lingua -probablemente celta- que antes se falaba en Galiza. Pero a lingua de Castela non tiña forza de abondo para mata-lo galego, que acababa de ser -pola súa virtude lírica- o idioma prefrerido na mesma Corte de Castela.
Por outra banda consideramos como actos bárbaros os atentados á vida dos idiomas.
¿Que diríamos se o Estado mandase derruba-lo Pórtico da Gloria? Pois eu digo que o noso idioma é unha obra de artes mil veces superior á obra do mestre Mateo. Creouna o xenio inolvidable do noso pobo e labrouna o amor, a dor e a ledicia de moitísimas xeracións.
Unha lingua é máis ca unha obra de arte; é matriz inesgotable de obras de arte.
Castelao
Cando a un pobo, que canta e fala nunha lingua creada polo seu propio xenio, se lle impón a obriga de adoptar un idioma estraño á súa personalidade afectiva, prodúcese un esmorecemento da linguaxe, que comeza pola inhibición e remata pola impotencia.
Cómpre deixar ben esclarecido que o verdadeiro pobo de Galiza, o que vivía a carón da terra e do traballo, non sufriu os trastornos do bilingüismo porque non deixou de fala-la súa fala e con ela seguiu expresando as tristuras e ledicias do seu mundo. As víctimas do bilingüismo -os que calaron e enmudeceron para producir un silencio literario de tres séculos- foron as camadas intelectuais, que non estimaban as verbas vivas do seu falar e admiraban as verbas mortas do seu escribir.
Atribuímoslle á imposición oficial e cultural do castelán o silencio literario de Galiza; non como acto de resistencia pasiva senón como efecto natural do bilingüismo, por falar na lingua que non se escribía e escribir na lingua que non se falaba.
Cando a lingua imposta mata de todo a lingua sometida, é dicir, cando a violencia chega ata o asasinato, pode o pobo recobra-la súa facultade de expresión artística. Sirva como exemplo a victoria do latín sobre a lingua -probablemente celta- que antes se falaba en Galiza. Pero a lingua de Castela non tiña forza de abondo para mata-lo galego, que acababa de ser -pola súa virtude lírica- o idioma prefrerido na mesma Corte de Castela.
Por outra banda consideramos como actos bárbaros os atentados á vida dos idiomas.
¿Que diríamos se o Estado mandase derruba-lo Pórtico da Gloria? Pois eu digo que o noso idioma é unha obra de artes mil veces superior á obra do mestre Mateo. Creouna o xenio inolvidable do noso pobo e labrouna o amor, a dor e a ledicia de moitísimas xeracións.
Unha lingua é máis ca unha obra de arte; é matriz inesgotable de obras de arte.
Castelao
Suscribirse a:
Entradas (Atom)