27 de diciembre de 2012

Te conozco bien

Si yo digo piedra y papel dirás tabaco, que dijeras tijeras sería raro

25 de diciembre de 2012

Os cataláns, os galegos e os vascos serían anti-españoles se quixesen impoñer o seu modo de falar á xente de Castela; pero son patriotas cando aman a súa lingua e non queren cambiala por outra. Nós entendemos que a un galego, a un vasco ou a un catalán que non queira ser español se lle chame separatista; pero eu pregunto como se lle debe chamar a un galego que non queira ser galego, a un vasco que non queira ser vasco, a un catalán que non queira ser catalán. Estou seguro de que en Castela, a estos compatriotas lles chaman "buenos españoles", cando en realidade son traidores a sí mesmos e á terra que lles deu o ser. ¡Estos si que son separatistas!

Castelao

14 de diciembre de 2012

Piano Bill


Era un hombre delgado, de estatura normal tirando a alto. Era rubio, aunque tenía la cabeza casi rapada. Tenía el cuerpo lleno de tatuajes, algunos que probablemente nunca enseñó a nadie. Se solía tatuar lo primero que se le venía a la cabeza. A veces simplemente frases que le gustaban, siempre en negrita cursiva. En el fondo de sus espalda, por ejemplo, se podía leer "Sing us a song, you're the piano man". A saber a quién se lo había escuchado, si es que no se la inventó él mismo. Lo cierto es que eran frases profundas, de esas que te hacen reflexionar y que te gusta decir. De su oreja izquierda colgaban más de seis aros y en la derecha llevaba un bonito pendiente de coco.
Además de todo esto, también era pianista. Actuaba por los alrededores de Nueva York, donde era conocido como Bill, o más bien, como Piano Bill. Sí, era así como todos le llamaban, y la verdad es que no le disgustaba.
Piano Bill se dedica a recorrer cafés de lujo en las grandes ciudades, y pequeñas tabernas en las villas más alejadas. Esté donde esté  Piano Bill triunfa. Como jóvenes esperando a su cantante de rock favorito, la gente acude ansiosa a sus conciertos.

Sábado, 22.30h. The River Café
Parejas casadas que todavía salen por las noches, viejos amigos, compañeros de oficina. Toman sus copas en el River Café. Se cuentan historias de la niñez, a veces repetidas, pero que igualmente hacen reír a unos y aburrirse a otros. Piano Bill sube al escenario. Viste un bonito smoking negro. ¡Qué elegante! La gente eleva la vista cuando lo ve salir, aplaude y, entusiasmada, se acomoda en sus butacas esperando escucharle. El piano de cola del café parece existir solo para él. De pronto empieza a sonar y, de verdad, es fabuloso. Resulta imposible transmitir con palabras lo que Piano Bill transmite con música. Su dulce piano, su vida entera en pentagramas. Es perfecto.
Pero lo que realmente espera la gente, es escucharle improvisar. Creo que llega a transmitir exactamente lo que siente. Y se emociona. Sí, cuando improvisa, se emociona. Nadie se atrevió nunca a preguntarle por qué, pero pocos son los conciertos en los ojos de Piano Bill no sienten también el dulce sonido de su música. Y entonces, la gente empieza a aplaudir. Alguno que otro también emocionado, llora. Cuando Piano Bill consigue eso, concluye su actuación.





28 de noviembre de 2012

Nos sobran los motivos

Este adiós no maquilla un hasta luego
este nunca no esconde un ojalá
estas cenizas no juegan con fuego
este ciego no mira para atrás

EL MÁS GRANDE, SABINA
Este notario firma lo que escribo
esta letra no la protestaré
Ahórrate el acuso de recibo
estas vísperas son las de después

A este ruido tan huérfano de padre
no voy a permitirle que taladre
un corazón podrido de latir

Este pez ya no muere por tu boca
este loco se va con otra loca
estos ojos no lloran más por ti

18 de noviembre de 2012

Amanecer de un domingo cualquiera


Domingo. 13:30h.
Sigues tumbada en cama, por encima de las sábanas. La ropa de la noche anterior, la chaqueta que él te dejó. Te pitan los oídos. Apestas a alcohol. Desearías despertarte a su lado. Pero no, estás aquí, y el último recuerdo que tienes de él es el chupito al que te invitó. ¿Qué pasó después? Te da vueltas la cabeza. Tremenda resaca, o remordimientos le llaman algunos. Ni siquiera sabes quién te trajo a casa. Vibra el móvil dentro del bolso. Por suerte no lo perdiste. 27 llamadas perdidas. Al parecer ni tus amigas saben dónde pasaste la noche. Quieres seguir durmiendo pero no puedes. Te levantas y te miras en el espejo. Dios, ¿qué es esto? El rimmel está en todos lados menos en tus pestañas. Sales a tomar el aire al balcón. Te molesta la luz del sol. Vuelves a sentarte en la cama. Está sin deshacer, al menos nadie se ha metido en ella. Miras la habitación. Tenía razón tu madre cuando te gritaba por ser tan desordenada. Los vestidos que probaste ayer siguen tirados en el suelo, y esta vez parece que nadie los va a recoger. Coges la cartera en el bolso, gastaste el dinero del mes. Espera, hay algo más. En el sitio dónde irían los billetes, en caso de haberlos, hay un papel. Pequeño, arrugado. En él, un número de teléfono. Sabes que es el suyo, estás segura. Él te dirá todo lo que quieras saber. Pero no tienes el valor para llamar y, probablemente, no volverás a verle nunca.

VINE A HACERTE POLVO Y TERMINÉ ECHÁNDOTELO


17 de noviembre de 2012

¿Callar? ¿Yo? 
No no, las cosas no funcionan así.

Hazme callar, sé tú quién lo haga.
Da el paso que nunca supiste dar.
Sin miedo, total, ¿que va a pasar?
Adelante, sin mirar atrás.

Deja de romper espejos.
Enfádate con él y no contigo.
Deja de machacar tu cuerpo sin tener motivo.

¿Te llamé valiente alguna vez? Lo retiro.
No sabes, no vales.
Ni siquiera quieres ser lo que te propones.

¿Qué haces? ¿De qué vives?
De lágrimas nadie sobrevive.
Mueres al mínimo suspiro.

Busca sentido a este caos.
¿Lo encuentras?
Piensa en lo que eres y en lo que podrás ser.
Hazte valer, joder.

Ya cansas, ya está bien de llorar.
Encuentra tu camino.
Es sólo para tí.

Tienes que salir. No hay motivo para estar aquí.
¿O sí?
Decídete, tienes que elegir.
Vivir o morir.


28 de octubre de 2012

Puestos a pedir...

Yo no pido que me lleve el desayuno a la cama. Yo no pido ramos de rosas, ni bombones, ni despedidas. No necesito tonterías. No quiero regalos que substituyan besos. No quiero catorces de febrero. Quiero que me haga feliz todos los días. Quiero reír. Mejor dicho, quiero llorar de risa y no de pena. Quiero sorpresa, que no haya un día igual al anterior. Quiero que nos miren por la calle, quiero dar la nota. Quiero gritar aunque nadie me oiga. Quiero comer a besos, no besar. Quiero sexo con y sin amor, como cuadre. Quiero no tener nada que pedir sin tenerlo todo. Quiero amar como nunca amé pero no como aman los demás. Quiero una persona para toda la vida sin saber que será para siempre. Quiero no estar segura de lo que hago pero no tener miedo de lo que pase. Quiero reaccionar por impulsos y acertar siempre. Quiero dormir en la playa todo el mes de agosto y morir de frío en diciembre. Quiero saber transmitir mis sentimientos en todo momento, expresión como forma de vida. Quiero que el tiempo pase más lento que de costumbre. Quiero que el mejor momento de mi vida sea permanente.

27 de octubre de 2012

Maldita dulzura la nuestra



"Hablemos para no oírnos,
bebamos para no vernos"   




"y yo canto y río y bebo, no doy tregua ni consuelo"

1 de mayo de 2012

SE EU FOSE AUTOR


Se eu fose autor escribiría unha peza en dous lances. A obriña duraría dez minutos nada máis.

LANCE PRIMERO
Érguese o pano e aparece unha corte aldeán. Enriba do estrume hai unha vaca morta. Ó redor da vaca hai unha vella velliña, unha muller avellentada, unha moza garrida, dúas rapaciñas bonitas, un vello petrucio e tres nenos loiros. Todos choran a fío i enxoitan os ollos coas mans. Todos fan o pranto e din cousas tristes que fan rir, ditos paifocos de xentes labregas, angurentas e cobizosas, que pensan que a morte dunha vaca é unha gran desgracia. 0 pranto debe ter unha gracia choqueira, para que estoupen da risa os de “patio de butacas”.
E cando se fartan de ri-los señoritos, baixará o pano.


LANCE SEGUNDO
Érguese o pano e aparece un estrado elegante, adobiado con moito señorío. Enriba dunha mesa de pés ferrados de bronce, hai unha bandexa de prata, enriba da bandexa hai unha almofada de damasco, enriba da almofada hai unha cadeliña morta. A cadela morta semellará unha folerpa de neve. Ó seu redor chora unha fidalgona e dúas fidalguiñas novas. Todas elas fan 0 pranto i enxoitan as bágoas con paniños de encaixe. Todas van dicindo, unha a unha, gas mesmas parvadas que dixeron os labregos diante da vaca morta, ditos tristes que fan rir, porque a morte dunha cadela non é Para tanto.
E cando a xente do galiñeiro se farte de rir a cachón, baixará o pano moi amodiño.

Castelao

22 de abril de 2012

Asume que morirás algún día


El día en que quieras recordar si fuiste alguien en este mundo, estarás tan borracha que no serás capaz de hacerlo.

14 de abril de 2012

Robert Doisneau

"No puedo recordar quien me dijo que <<describir es matar, sugerir es dar vida>>. Esa, creo, es la clave."










7 de marzo de 2012

¿Sabes qué es amar?

¿Sabes qué es sentirte ultilizado? ¿Sabes qué es que te mientan? ¿Sabes qué es ver llorar a quien quieres? ¿Sabes qué es que te haga llorar alguien la persona a la que regalas tus mejores sonrisas? ¿Sabes qué es perdonar una y otra vez? ¿Sabes qué es querer cambiar a alguien? ¿Sabes qué es tenerle delante y que tu orgullo te impida besarle? ¿Sabes qué es necesitar su aliento para respirar?

Todo eso es amar.

Y, por suerte, amar tiene también muchas otras cosas buenas.
Tiene el sentir tu amor recompensado. Tiene los besos fugaces. Tiene los besos eternos. Tiene las promesas; las cumplidas y las que aún están por cumplir. Tiene también la amistad, el cariño y el respeto. Tiene los te quiero más sinceros. Tiene los pequeños detalles que hacen momentos inolvidables. Y tiene, por encima de todo, la vida, la vida compartida, la fusión de dos almas que se desean.

29 de febrero de 2012

He estado sola todo el tiempo.

Estoy tan cansada de estar aquí, 
contenida por todos mis miedos de la niñez.
Y si te tienes que ir,
desearía que simplemente te fueras
porque tu presencia todavía perdura aquí
y no me dejará sola...
Estas heridas no parece que vayan a curar.
Este dolor es tan real...
Hay demasiadas cosas que el tiempo no puede borrar.
Cuando llorabas, yo secaba todas tus lágrimas.
Cuando gritabas, yo lloraba contra tus miedos.

Y sostuve tu mano todos estos años.
Pero todavía tienes todo de mí.


Solías cautivarme por tu resonante vida.
Ahora estoy atada por la vida que dejas atrás.
Tu cara persigue mis agradables sueños.
Tu voz ahuyentó toda la cordura en mí.
Estas heridas no parecen que vayan a curar.
Este dolor es tan real...

Hay demasiadas cosas que el tiempo no puede borrar.
Cuando llorabas, yo secaba todas tus lágrimas.
Cuando gritabas, yo lloraba contra tus miedos.

Y sostuve tu mano todos estos años.
Pero todavía tienes todo de mí.


He intentado tan duramente decirme a mí misma que te has ido,
pero aunque todavía estás conmigo,
he estado sola todo el tiempo.



8 de febrero de 2012

SI MIRAS ATRÁS,
MAÑANA ES HOY

Aprendí a vivir a cada segundo como si fuera el último, a que no quede nada por decir, a no dejar nada para mañana. Aprendí a querer, aprendí a amar y aprendí, por encima de todo, a sonreír.

1 de febrero de 2012

Sempre en Galiza

Un pobo sometido á loita de dous idiomas acaba por non saber expresa-lo que sente.
Cando a un pobo, que canta e fala nunha lingua creada polo seu propio xenio, se lle impón a obriga de adoptar un idioma estraño á súa personalidade afectiva, prodúcese un esmorecemento da linguaxe, que comeza pola inhibición e remata pola impotencia.
Cómpre deixar ben esclarecido que o verdadeiro pobo de Galiza, o que vivía a carón da terra e do traballo, non sufriu os trastornos do bilingüismo porque non deixou de fala-la súa fala e con ela seguiu expresando as tristuras e ledicias do seu mundo. As víctimas do bilingüismo -os que calaron e enmudeceron para producir un silencio literario de tres séculos- foron as camadas intelectuais, que non estimaban as verbas vivas do seu falar e admiraban as verbas mortas do seu escribir.
Atribuímoslle á imposición oficial e cultural do castelán o silencio literario de Galiza; non como acto de resistencia pasiva senón como efecto natural do bilingüismo, por falar na lingua que non se escribía e escribir na lingua que non se falaba.
Cando a lingua imposta mata de todo a lingua sometida, é dicir, cando a violencia chega ata o asasinato, pode o pobo recobra-la súa facultade de expresión artística. Sirva como exemplo a victoria do latín sobre a lingua -probablemente celta- que antes se falaba en Galiza. Pero a lingua de Castela non tiña forza de abondo para mata-lo galego, que acababa de ser -pola súa virtude lírica- o idioma prefrerido na mesma Corte de Castela.
Por outra banda consideramos como actos bárbaros os atentados á vida dos idiomas.
¿Que diríamos se o Estado mandase derruba-lo Pórtico da Gloria? Pois eu digo que o noso idioma é unha obra de artes mil veces superior á obra do mestre Mateo. Creouna o xenio inolvidable do noso pobo e labrouna o amor, a dor e a ledicia de moitísimas xeracións.
Unha lingua é máis ca unha obra de arte; é matriz inesgotable de obras de arte.

Castelao

30 de enero de 2012


"Tanto la quería, que tardé en aprender a olvidarla diecinueve días y quinientas noches"

18 de enero de 2012



Y ahora miento casi siempre, todo el mundo lo hace, engaño a otros y me engaño a mí. ¿Para qué diablos sirve la verdad?

3 de enero de 2012

Ya.

"Nunca sabes si quieres a alguien hasta que le echas de menos"

¿Qué es lo que lleva a las personas a cegarse ante algo? Ante una situación, ante una emoción, ante una persona. Tienes delante tuya algo maravilloso, ¿por qué dejarlo escapar? ¿Por qué desvalorar a alguien cuando nos pertenece? ¿Por qué envidiar a los demás sin conocer?
Abre los ojos, date cuenta de lo genial que es despertar cada día con una ilusión nueva. Porque, ¿sabes qué?, cuando lo pierdas te darás cuenta de lo que valía, y entonces será demasiado tarde.